“Nie raz słyszałam historie o tym, że kiedy przejdziesz przez coś trudnego - piszesz lepsze piosenki. To smutne, ale zupełnie prawdziwe" - powiedziała Norah Jones w wywiadzie dla magazynu Rolling Stone. Uzdolniona amerykanka ciężko pracowała na swój sukces, a bagaż doświadczeń nie raz stanowił jej artystyczną inspirację, co słychać w niejednej balladzie.
Od najmłodszych lat towarzyszyła jej muzyka. Fascynowała się twórczością Billiego Holidaya i Billa Evansa, ale dopiero w szkole średniej okrywała prawdziwe oblicze muzyki jazzowej. Uczęszczała do Booker T. Washington High School For The Performing And Visual Arts w Dallas. W szkolnych konkursach otrzymała nagrody dla Najlepszej Wokalistki Jazzowej oraz za Najlepszą Kompozycję. Kolejnym przystankiem był Uniwersytet w Teksasie, gdzie ukończyła kurs w klasie pianistyki jazzowej. Mimo, iż jej głównym celem było ukończenie szkoły, Jones już wtedy chętnie komponowała własne numery. Między innymi z tego powodu zaczęła występować regularnie z zespołem Wax Poetic - grupą pasjonatów obracających się wokół triphopu i elektroniki. W skład formacji wchodzili Jesse Harris (gitara), Lee Alexander (bas) i Dan Rieser (perkusja). W październiku 2000 roku zespół nagrał pierwsze demo, współpracując z małą wytwórnią Blue Note Records. W międzyczasie zaangażowała się we współpracę z Charliem Hunterem, z którym w 2001 roku koncertowała na żywo, pracując jednocześnie nad swoim debiutanckim krążkiem.
Pierwsza płyta artystki zatytułowana "Come Away with Me" ukazała się w 2002 roku. Wydawnictwo zrealizowane pod skrzydłami słynnego producenta Arifa Mardina, od początku zdobyło zainteresowanie opinii publicznej. Single "Come Away With Me", "Don't Know Why" i "Turn Me On" jeden po drugim zajmowały pierwsze miejsca na liście przebojów Billboardu. Na początku artystkę nieco złośliwie oceniano przez pryzmat jej urody oraz faktu, że jest córką słynnego muzyka. Szybko jednak okazało się, że jej piosenki i głos są czymś mocno wyjątkowym. W 2002 roku artystka ruszyła w trasę koncertując w Ameryce, Europie i Azji. Jej występy cieszyły się ogromnym entuzjazmem. W 2003 roku zdobyła osiem nagród Grammy m.in. w kategoriach: płyta roku, nagranie roku i piosenka roku.
Jones nie zwalniając tempa, związała się z zespołem The Little Willies, w skład którego wchodzili: Lee Alexander (bas), Richard Julian (gitara), Dan Rieser (perkusja) i Jim Campilongo (gitara). W twórczości grupy dominowały głównie covery utworów amerykańskich klasyków muzyki country takich jak Hank Wiliams, Willie Nelson czy Kris Kristofferson. Zespół dużo koncertował, rozważali nawet wydanie płyty live. Ostatecznie debiutancki materiał grupy ukazał się dopiero w 2006 roku.
W 2004 roku Norah wydała swój drugi, mocno wyczekiwany przez fanów, solowy album. "Feels Like Home" to materiał za który ponownie odpowiedzialny był Arif Mardin, ale styl krążka nieco różnił się od debiutanckiego wydawnictwa. Utwory były utrzymane w bardziej folkowym klimacie, momentami przechodząc w country. Większość materiału Jones napisała i skomponowała sama, a na płycie znalazły się również interpretacje utworów Townesa Van Zandta, Toma Waitsa, Kathleen Brennan oraz Duke'a Ellingtona. W ciągu pierwszego tygodnia krążek sprzedał się w liczbie przekraczającej milion egzemplarzy, stając się największym komercyjnym sukcesem wytwórni Blue Note, a Norah ruszyła w kolejną trasę koncertową.
Koniec 2006 roku przyniósł singiel "Thinking About You" zwiastujący nowy solowy album artystki. Trzecie wydawnictwo zatytułowane "Not Too Late" ujrzało światło dzienne w styczniu 2007 roku. Krążek szybko zaczął bić rekordy popularności, śladem poprzednich solowych poczynań artystki. Zajmował pierwsze miejsca na listach przebojów w ośmiu krajach, podwójnie pokrywając się platyną w USA i Kanadzie. W tym samym roku Norah wystąpiła podczas koncertu rozpoczynającego Sopot Festival jako gwiazda specjalna. Niebawem zadebiutowała jako aktorka. Zagrała jedną z głównych ról w filmie "Jagodowa miłość", w towarzystwie Natalie Portman.
W 2009 roku premierę miała płyta "The Fall", za produkcję której odpowiadał Jacquire King, znany ze współpracy z Kings of Leon, Tomem Waitsem i Modest Mouse. Norah współpracowała przy realizacji materiału z Joeyem Waronkerem, perkusistą R.E.M oraz gitarzystami takimi jak Marc Ribot (współpracownik Toma Waitsa) oraz Elvisem Costello (występujący niegdyś m.in. z Johnnym Cashem). Album charakteryzuje oryginalna stylistyka, idąca mocniej niż kiedykolwiek w kierunku rockowych brzmień. Nie brakuje jednak charakterystycznych dla artystki ballad. Norah podczas realizacji krążka próbowała także swoich sił grając na gitarze elektrycznej.
Piątą płytę piosenkarka nagrała przy współpracy z producentem Brianem Burtonem, bardziej znanym pod pseudonimem Danger Mouse, który współpracował wcześniej między innymi z The Black Keys, Gnarlsem Barkleyem oraz Beckem Hansenem. Teksty piosenek zrealizowali również wspólnie. Tym razem artystka mocno udzielała się nie tylko wokalnie. Zagrała na gitarze klasycznej, basowej, na pianinie a także na keyboardzie. Danger natomiast odpowiedzialny był za aranżację perkusji, gitary basowej i klasycznej, keyboardu oraz instrumentów smyczkowych. Co ciekawe inspiracją do stworzenia okładki płyty były plakaty wiszące w studiu nagrań Briana Burtona w Los Angeles, przedstawiające reklamy filmów Russa Meyera z połowy XX wieku. Album zatytułowany "Little Broken Hearts" ukazał się w 2012 roku.
Na przestrzeni lat współpracowała m.in. z Willie Nelsonem, Mike’em Pattonem, Outkast, Foo Fighters, Danger Mousem, Belle & Sebastian. Dziś jest szczęśliwą mężatką i matką i jak sama przyznaje, obecnie zmieniło się nie tylko jej życie, ale także sposób muzycznego funkcjonowania. "Nie przesiaduję w studiu do białego rana, jammując i popijając wino. Teraz urządzam sesje twórcze wieczorem na pianinie w kuchni, kiedy już dzieci pójdą spać. Przeszłam z trybu nocnego na dzienny" - komentuje z uśmiechem artystka.
W ostatnim wywiadzie dla New York Times, Jones opowiada o powstawaniu swego nowego albumu. Jak twierdzi, pomysł w jej głowie zrodził się w 2014 roku podczas koncertu w Kennedy Center Washington, organizowanego z okazji 75 rocznicy powstania wytwórni Blue Note Records. Wówczas wykonywała cover utworu Jesse Harrisa "I’ve Got to See You Again" wraz ze słynnym saksofonistą Waynem Shorterem, perkusistą Brianem Bladem i basistą Johnem Patitucci.
"Zaczęłam wtedy myśleć o nagraniu czegoś mocno jazzowego, a przede wszystkim o nagraniu czegoś wspólnie z Brianem i Waynem" - wyznała Norah. "Nie chciałam żeby to było coś standardowego. Miałam nadzieję na coś rytmicznego, z przewodzącym saksofonem Wayna" - dodaje. Niebawem spotkali się w studiu realizując nowe pomysły i kompletując materiał na szósty krążek artystki. Na "Day Breaks" składa się w sumie 12 piosenek, 9 autorskich i 3 covery: "Peace" H. Silvera, “Fleurette Africaine” Duka Ellingtona oraz “Don’t Be Denied” Neila Younga.