Pianistka, kompozytorka i wokalistka jest jedną z nielicznych kobiet, które błyszczą na scenie neoklasycznej - współczesnym zjawisku łączącym muzykę klasyczną z doskonałą elektroniką, minimalizmem, atmosferą i pulsem współczesności. Należy do tego samego nurtu co Nils Frahm, Ludovic Einaudi, Ólafur Arnalds czy Hauschka. Z niektórymi z nich wystąpiła w filmie dokumentalnym The Sound Weavers, który analizuje wydarzenia związane z neoklasycyzmem z wielu punktów widzenia. Film szukał odpowiedzi na pytanie, czy muzyka nowych światowych gwiazd jest genialna, czy to tylko kojąca forma liturgii, pozwalająca na przekazywanie myśli w przyjazny melodycznie kolaż dźwiękowy, nieporównywalny ze standardami zwykłej muzyki medytacyjnej.
„Muzyka jest moją bezpieczną przystanią przed chaosem, bałaganem i nadmiarem informacji, jakie niesie ze sobą czas. Na pewno jest w niej dużo czułości, bo jej nigdy dość. Traktuję muzykę jako zapis wszystkiego, co naprawdę ważne, wzruszające i piękne. Jak na przykład zakochanie” – tak Hania opisała swój stan ducha osadzony na dwóch bardzo udanych albumach: "Esja" i "Home".
Czytaj więcej„Wiem, że głos ma moc łączenia się ze słuchaczem jak nic innego. Ale fascynuje mnie też siła muzyki instrumentalnej, która potrafi tworzyć bardziej abstrakcyjne ścieżki i kierować naszą wyobraźnię w nieznane miejsca. Z tego powodu lubię zachować równowagę – kilka piosenek, kilka czystych utworów fortepianowych i kilka orkiestrowych rzeczy. To jest mój dom."
Kariera trzydziestoletniej pianistki Hanny Raniszewskiej osiągnęła apogeum po tym, jak postanowiła poświęcić się własnej muzyce zamiast klasyce, którą studiowała i grała od najmłodszych lat. Laureatka czterech polskich nagród muzycznych Fryderyk i innych ważnych nagród, wydaje płyty z prestiżowymi Gondwana Records i Deutsche Grammophon. Dzięki urzekającej estetyce dźwiękowej, w naturalny sposób przeszła również do komponowania muzyki do spektakli teatralnych i filmów, podsumowanych na albumie "Music For Film And Theatre".
Woli polegać na sobie, ale odniosła zasłużony sukces z polską wiolonczelistką Dobrawą Czocher, współpracowała też z Vikingurem Olafssonem, Portico Quartet i Niklasem Paschburgiem.
„Można się zagubić, ale można znaleźć w sobie dom – co może oznaczać wiele rzeczy – duszę, wyobraźnię, umysł, intuicję, pasję. Wierzę, że chociaż znajdujemy się w niepewnych czasach i żyjemy niestabilnym życiem, możemy znaleźć pokój w sobie i możemy znaleźć dom wszędzie. To właśnie chcę wyrazić swoją muzyką – człowiek może podróżować po całym świecie, ale wciąż nic nie widzieć. Nie chodzi o to, dokąd idziemy, ale o to, jak wiele jesteśmy w stanie zobaczyć i usłyszeć wokół nas”.